شکل ۱ نحوه عملکرد مکانیزم سه پاندول مستقل برای تکیه‌گاه جداساز لرزه‌ای سه پاندول اصطکاکی TFP و شکل ۲ نیز مراحل لغزندگی تکیه‌گاه جداساز TFP را در منحنی نیرو-تغییرشکل بصورت تفکیک شده نشان می‌دهند. همانطور که در شکل ۱ نشان داده شده است، تکیه‌گاه سه پاندول اصطکاکی متشکل از چهار سطح مقعر و سه مکانیزم پاندول مستقل است. لغزنده‌های بیرونی شامل سطوح مقعر در هر دو طرف لغزنده داخلی استوانه‌ای شکل با یک سطح تماس کم اصطکاک در هر دو انتها میباشند. این حالت اول از مکانیزم پاندول و مرحله ۱ لغزندگی را تشکیل می‌دهد، که لغزنده داخلی فقط بر روی سطوح مقعر لغزنده‌ی ۱ (بالایی و پایینی) می‌لغزد و خصوصیات سیستم جداساز را تحت سطوح خطر لرزه‌ای کم ناشی از زلزله‌های غالب تعریف می‌کند.
لغزنده‌های بیرونی از سطوح لغزنده بین لغزنده‌های بیرونی و سطوح کروی بزرگ در بالا و پایین تکیه‌گاه تشکیل شده‌اند. سطح لغزنده پایین در تماس با یک سطح کروی با یک شعاع ویژه به شکل مقعر است، که این حالت ثانویه از مکانیزم پاندول می‌باشد. این مکانیزم خصوصیات سیستم جداساز را تحت سطوح خطر لرزه‌ای متوسط ناشی از زلزله‌های طرح معرفی می‌کند. سطح لغزنده بالایی در تماس با سطح کروی دیگر با یک شعاع ویژه از تقعر است، که این حالت سوم از مکانیزم پاندول می‌باشد. ضریب اصطکاک این سطح لغزنده جهت جلوگیری از لغزندگی تا زمانی که یک سطح زلزله‌ی بزرگ رخ دهد، به اندازه کافی بزرگ است. بنابراین، مراحل لغزندگی ۳ تا ۵ در داخل مکانیزم عملکردی پاندول سوم رخ می‌دهند.
ویژه‌گی‌های این سه مکانیزم پاندول اصطکاکی ممکن است به منظور بهینه‌سازی عملکرد سازه جداشده لرزه‌ای با در نظر گرفتن چندین سطوح خطر لرزه‌ای انتخاب شود. بنابراین به تکیه‌گاه‌های جداساز لرزه‌ای TFP به دلیل قابلیت انطباق آنها با سطوح مختلف لرزه‌ای، سیستم‌های جداساز لرزه‌ای انطباقی نیز گفته می‌شود.
شکل ۱ – نحوه عملکرد مکانیزم سه پاندول برای تکیه‌گاه جداساز لرزه‌ای سه پاندول اصطکاکی TFP
شکل ۲ – منحنی نیرو-تغییرشکل تکیه‌گاه جداساز لرزه‌ای TFP ، فلش‌ها شیب هر مرحله میانی از لغزندگی را نشان می‌دهند.
ثبت ديدگاه