بسیاری از مهندسین در سرتاسر دنیا با استفاده از روش‌ها و مکانیزم‌های مختلف مانند تقویت و افزایش شکل‌پذیری ستون‌ها با استفاده از پوشش بتن، فولاد و یا فیبرهای پیشرفته کامپوزیت پلیمری (FRP)، استفاده از میراگرها، افزایش ابعاد شالوده، افزایش تعداد شمع‌ها و …. اقدام به مقاوم‌سازی و بهسازی ساختمان‌ها و پل‌ها می‌کنند. اما بیشتر این روش‌های بهسازی برای به اجرا درآوردن گران و دشوار هستند. همچنین بسیج و کنترل ترافیک در طی مقاوم‌سازی زیرسازه پل در یک مدت زمان تقریباً طولانی انجام می‌پذیرد که این به منزله یک هزینه‌ی پنهانی بوده و باید در نظر گرفته شود. با استفاده از تکیه‌گاه‌های جداساز لرزه‌ای در پل‌ها و ساختمان‌ها، شکل‌پذیری افزایش و نیروی‌های زلزله اعمال شده به سازه پل و یا ساختمان کاهش می‌یابد. علاوه بر این تمایز و مزیت اصلی این فناوری با سایر روش‌ها و مکانیزم‌های موجود در بهسازی پل‌ها و ساختمان‌ها، جلوگیری از ورود بخش عمده‌ای از انرژی زلزله به داخل سازه با افزایش انعطاف‌پذیری سازه و مستهلک شدن انرژی زلزله توسط تکیه‌گاه جداساز لرزه‌ای می‌باشد که این منجر به کاهش خسارات وارده به سازه می‌شود. به عبارتی دیگر سایر روش‌ها و مکانیزم‌های موجود در بهسازی سازه‌ها مانع ورود انرژی زلزله به داخل سازه نمی‌شوند بلکه انرژی زلزله را به کمک المان‌های سازه‌ای و مکانیزم‌های بکارگرفته شده در داخل سازه (میراگرها و یا فیبرهای پلیمری FRPها و…) در داخل خود سازه مستهلک می‌کنند. بنابراین بدیهی است که در فناوری استفاده از سیستم‌های جداساز لرزه‌ای نسبت به سایر روش‌ها و مکانیزم‌های موجود میزان خسارت وارده به سازه‌ها و ساختمان‌ها به مراتب کمتر باشد که این امر به طور قابل توجهی به ارتقاء سطح عملکرد لرزه‌ای پل‌ها و ساختمان‌های با اهمیت بالا کمک می‌کند.
دانلود فیلم آموزشی-بررسی مزایا و معایب سیستم‌های جداساز لرزه‌ای